De boerderijen waren in het verleden geheel zelfvoorzienend. Op zo’n omvangrijke boerderij als Hoeve Dobbelsteyn was dit niet anders. Het vlees kwam van het eigen vee, dat geslacht werd er op het erf in het najaar. Van de velden kwam het graan voor het brood en in de boomgaarden met de traditionele hoogstambomen groeide het fruit. Veel fruitsoorten hebben we te danken aan de Romeinen die het onze kant op brachten en dat fruit werd ook gebruikt voor onze vlaaien. Dat gebeurde op de grotere boerderijen in het zogenaamde “bakkes” of  “d’n oave”. Ook Hoeve Dobbelsteyn had zo’n Bakkes en het staat er nog steeds. Het kleine kapelachtige bouwseltje ligt los van de boerderij, dit uit voorzorg voor brandgevaar van de hoeve. Het stoken van de oven was de taak van de opperknecht die daarvoor de in de snoeiperiode verzamelde sjanse gebruikte.

De grootte van de oven hield nauw verband met de grootte van het gezin en het dienstdoend personeel. Op z’n minst twintig broden konden er tegelijk gebakken worden. Daarna gingen de vlaaien met vers fruit de oven in. Dat bakken gebeurde één keer per week. Voor feestelijke gelegenheden werden er wel twintig uit de oven geschoven. Zuid-Limburg, feesten en vlaaien horen bij elkaar. Als er iets te vieren was, kwam er vlaai op tafel. En dat gebruik wordt nog steeds in ere gehouden.